Lodovico Parravicini keert terug naar huis: "Het is een eer om in Imola te spelen. De viool? Ware liefde."

Imola, 22 augustus 2025 – Muziek in zijn DNA, gecombineerd met talent. De 20-jarige Lodovico Parravicini is een van de meest veelbelovende jonge violisten van Italië. En dan te bedenken dat hij het instrument dat hij dagelijks in handen heeft, bijna nooit bespeelde. "Mijn vader is al violist, dus als kind liet mijn familie me de cello en piano uitproberen," zegt Parravicini. Maar hij had al op zesjarige leeftijd duidelijke ideeën. En dus ging hij elke dag de studio van zijn vader in, op zoek naar dat felbegeerde en geliefde instrument. "En hij – Federico, red. – was doodsbang dat ik het zou laten vallen," grapt Parravicini. Vanavond om 21.00 uur treedt hij op in de historische tuin van het Bisschoppelijk Paleis (of, bij slecht weer, in de grote zaal van het Bisschoppelijk Museum). Deze avond maakt deel uit van het Emilia Romagna Festival, dat sinds woensdag is uitverkocht, en waar het programma de werken van verschillende componisten zal verkennen in een programma genaamd 'De Dans van de Strijkstok'. En Parravicini, de viool die hij in zijn handen zal houden en waarmee hij het publiek zal verrassen, is de viool die hij 14 jaar geleden door zijn vader liet bespelen. De viool was opgedragen aan zijn overgrootvader en gebouwd door de vioolbouwer Roberto Regazzi uit Bologna.

Parravicini, hoe lang is het geleden dat u voor het laatst in uw thuisstad Imola hebt opgetreden?

"Ik ben vandaag (gisteren, red.) teruggekeerd naar Imola na een lange periode van werk in Rome. Ik heb altijd geprobeerd in de buurt te blijven, maar met weinig succes. De laatste keer dat ik in Imola heb opgetreden was vorig jaar, in Palazzo Sersanti, toen de Lucerna d'Oro werd uitgereikt aan Marco Violi."

Muziek heeft altijd een centrale rol gespeeld in zijn thuisomgeving, alsof het een traditie is.

Mijn overgrootvader, Armando Galizia, was de eerste violist van het orkest van Teatro La Fenice in Venetië, waarvan hij ook een van de oprichters was. Mijn vader Federico is violist, mijn broer Nicolò is pianist en mijn moeder Giuseppina Brienza – voormalig wethouder onderwijsbeleid, red. – is operazangeres en zangdocente. Kortom, laten we zeggen dat ik de juiste kansen op het juiste moment kreeg. Hoewel mijn familie wilde dat ik iets anders ging spelen, ben ik uiteindelijk, door omstandigheden en gezien mijn passie en liefde, viool gaan spelen. Maar ik moet zeggen dat ik veel heb geleerd van mijn leraren en van de vele getalenteerde collega's met wie ik het geluk had samen te werken.

Wat voor soort voorstelling wordt het vanavond?

Het programma is zeer uniek. Maestro Massimo Marcelli's keuze is virtuoos. Het bevat meesterwerken van Johann Sebastian Bach, Niccolò Paganini en Henryk Wieniawski. Maar ook Russische componisten zoals Alfred Schnittke, Aleksej Igudesman en Nathan Milstein. Het wordt een zeer complexe en stimulerende avond. De stukken zijn van componisten die de muziekgeschiedenis hebben gevormd, een reis door stijlen en tijdperken. Ik begin met 'Chacconne' uit Bachs Tweede Partita. Een zeer diepgaand stuk, opgedragen aan zijn onlangs overleden eerste vrouw. Daarna ga ik geleidelijk over naar de 20e eeuw.

Het wordt een uitverkochte avond. Een teken dat je erg populair bent in Imola.

"Toen ze het me vertelden, geloofde ik het niet. Ik dacht dat het onmogelijk was, met deze hitte en op deze datum in augustus. Maar het zal zo zijn. Imola is een culturele stad."

Over Imola gesproken: hier begint alles.

Ik kom oorspronkelijk uit Imola en woon hier nog steeds. Van 2016 tot 2020 volgde ik de Academie met Maestro Oleksandr Semchuk. In 2020 volgde ik een tweejarige kamermuziekopleiding in Fiesole met Maestro Bruno Canino. Daarna volgde ik vele lessen van meesters zoals Boris Davidovich Belkin en Uto Ughi. Nu, vanaf dit jaar, keer ik na vijf jaar terug naar de Muziekacademie van Imola met Maestro Maurizio Sciarretta, bij wie ik al een jaar les heb.

Maar wanneer begon deze reis in de muziek, op slechts 20-jarige leeftijd, geboren in 2005?

"Laten we zeggen dat al het hoofdwerk geconcentreerd was in de afgelopen vijf jaar. Daar begon het hoofdpad op concertniveau."

Op welke podia heb je de eer en het genoegen gehad om te spelen?

Ik heb aan 13 wedstrijden deelgenomen en 11 eerste en twee tweede prijzen gewonnen. Ik heb de eer gehad om op te treden in het Teatro Goldoni in Livorno, het Teatro Chiabrera in Savona, het Teatro alla Scala in Milaan, het Teatro Alighieri in Ravenna, het Teatro Comunale in Bologna en in talloze historische gebouwen in Rome en Venetië. En vervolgens in Duitsland, via een project in samenwerking met het Emilia Romagna Festival. En zelfs in het Midden-Oosten, in Israël, Libanon, Palestina en zelfs Turkije en Marokko.